Dit is alweer de derde plaat van dit heel bijzondere Bretonse trio en, zoals het eigenlijk een beetje verwacht mocht worden, is het een live-verhaal geworden. Dat heeft alles te maken met de reputatie die Tibo Niobé, Kentin Juillard en Yeltaz Guenneau zich in de loop der voorbije jaren bijeengespeeld hebben. Met een instrumentarium dat qua omvang eerder beperkt -gitaar, fluit, kayamba en percussie-, maar qua bereik redelijk ongekende verhalen weet te vertellen, weten ze zich hier in een klein uur tijd doorheen een straffe set te werken en dat lijkt lang niet de eerste keer te zijn. Deze drie heren hebben heus wat te vertellen, zelfs voor mensen als ik, die het Bretons niet machtig zijn. Dat laatste hoeft ook niet, want de plaat is grotendeels instrumentaal, uitgezonderd enkele aansporingen die voor het publiek bestemd zijn, maar toch, ik had graag de songtitels begrepen.

Maar niet getreurd: de negen nummers zijn voldoende straf om zelfs geroutineerde luisteraars als ondergetekende te kunnen boeien. Lange nummers dus, geheel in de stijl van wat we de traditionele Bretonse folk zouden kunnen noemen: in aanzet is het folk, maar de rock-accenten, die er bijna constant in geslepen worden, zijn zodanig meeslepend, dat je zelfs op je bureaustoel nauwelijks kan blijven stilzitten. De energie, die van deze muziek af spat, is nergens minder dan meeslepend te noemen. W niet blij wordt van een energie-boost als deze, moet dringend op zoek naar een goede dokter.

Ik heb er geen idee van of dit trio wel eens naar ons land afzakt, maar ik kan een live set als deze alleen maar aanraden: vlammende gitaren, percussie die door drie mensen tegelijk gemaakt lijkt te zijn en fluitpassages, waar je alleen maar geïntrigeerd naar kan luisteren, dat zijn zowat de ingrediënten van deze plaat, die je in géén tijd naar Bretagne verplaatsen. Die avond in 2024 moet het op het “Festival du Roi Arthur” minstens memorabel geweest zijn en ik ben wàt blij dat het concert opgenomen werd. Samengevat -ik weet het, ik schreef dit al eerder over O’Tridal-, maar dit trio verdient absoluut aandacht, ook bij ons, want ze overschrijden moeiteloos de grenzen van hun landsdeel.

(Dani Heyvaert)